یادداشت مهمان
محیا رضایی کلانتری– امشب پس از اکران فیلم سینمایی «بیرو» ساخته مرتضی علی عباس میرزایی، در حال رصد واکنش دوستان رسانه ای ام بودم که در فضای مجازی توجهم به پست یکی از همکارانم جلب شد. متن این پست شامل جملاتی بود که مرا پرت کرد به ۳ سال پیش. زمانی که به خواست یزدان عشیری دبیر وقت سایت سوره سینما و مدیر روابط عمومی فعلی سازمان سینمایی؛ بنا شد بعد از جشنواره فیلم فجر سال ۹۷ نشستی با حضور کارگردانان جوان آن دوره (از جمله عباس میرزایی) در محل حوزه هنری ترتیب دهیم.
امشب که در پست همکارم جملاتی به نقل از عباس میرزایی را دیدم تک تک لحظات آن نشست در ذهنم جان گرفت. این به ظاهر کارگردان در چشمان من و همکارم نگاه کرد و گفت: «در ایران منتقد نداریم، یک سری بازاریاب و دلال میکروفن به دست داریم» «ارزشی برای شما قائل نیستم»، «از این به بعد جلوی رسانه ها و منتقدان گارد بدی خواهم داشت»، «اصلا خوشحال نیستم که فیلم من را رایگان دیدید»، «همه شما مدیون ما فیلمسازان هستید»، «همه شما بی‌سواد هستید» «پررو شده‌اند»…
طبیعتا ناراحت شدم ولی بیش از آن متعجب از اینکه چرا دبیر محترم حاضر در این جلسه هیچ اظهار نظری نمی کند. ناسلامتی ما میزبان بودیم و او مهمان. انگار نه انگار که بزرگی در جمع بود و یکی داشت به خودش و خبرنگارانش بد و بیراه می گفت.
دبیر میزبان ما تنها واکنشش در پاسخ همه این توهین ها لبخند بود. آن لحظه احساس کودکی را داشتم که در حضور پدر تحقیر می شود و پدر فقط نگاه می کند.
امروز که آقای عشیری بر مسند مدیریت در سازمان سینمایی تکیه زده و در جشنواره اش فیلم کارگردانی چون عباس میرزایی اکران می شود؛ دیگر هیچ چیز متعجم نمی کند.
به قول علی حاتمی «همه چیزمان باید، به همه چیزمان بیاید.»